શું આ છે જિંદગી ?|Is this life?

   

ઘર🏠 સંસાર કેવો...?

જીવનના 20 વર્ષ પવનની જેમ ઉડી ગયા. પછી નોકરીની શોધ શરૂ થઈ. આ નહીં, દૂર નહીં  નજીક. આ કરતી વખતે, 2 -3 નોકરી છોડીને એક નોકરી નક્કી કરી અને જીવનમાં થોડી સ્થિરતા શરૂ થઈ.

પછી પ્રથમ પગારનો ચેક આવ્યો. તેણે તે બેંકમાં જમા કરાવ્યું અને ખાતામાં શૂન્ય💰 જમા કરાવવાની અનંત રમત શરૂ કરી. બીજા 2-3 વર્ષ વીતી ગયા. બેંકમાં થોડા વધુ શૂન્ય વધ્યા.

ઉંમર 25 પર પહોંચી. અને પછી લગ્ન👫 થયા. જીવનની  રામકહાની શરૂ થઈ ગઈ. પ્રથમ બે વર્ષ નરમ, ગુલાબી, રસદાર અને સ્વપ્નશીલ હતા. હાથમાં હાથનાખી💑 ચાલવું, રંગીન સપના. પરંતુ આ દિવસો ઝડપથી પસાર થઈ ગયા.

અને પછી બાળકના👶 આગમનનો અવાજ આવ્યો. એક વર્ષમાં પારણું ઝૂલવા લાગ્યું. હવે બધું ધ્યાન બાળક પર કેન્દ્રિત થયું. ઉઠવું, બેસવું, ખાવું, પીવું, પ્રેમ કરવો.

સમય આટલી ઝડપથી કેવી રીતે પસાર થઈ ગયો તે મને સમજાયું નહીં.

આ દરમિયાન, ક્યારે મારો હાથ તેના હાથમાંથી સરકી ગયો અને ક્યારે અમારું વાત કરવાનું અને ફરવાનું બંધ થઈ ગયું તે અમને બંનેને સમજાયું નહીં.

બાળક મોટો થતો ગયો. તે બાળકમાં વ્યસ્ત થઈ ગઈ, હું મારા કામમાં. મકાન અને કારના હપ્તા, બાળકોની જવાબદારી, શિક્ષણ અને ભવિષ્યની સુવિધાઓ અને બેંકમાં શૂન્ય વધારવાની ચિંતામાં.  

તેણે પણ પોતાની જાતને તેના કામમાં સંપૂર્ણપણે સમર્પિત કરી દીધી અને હું પણ, આ સમય સુધીમાં હું 35 વર્ષનો થઈ ગયો હતો. ઘર, કાર, બેંકમાં શૂન્ય, પરિવાર, બધું જ છે, હજુ પણ કંઈક ખૂટે છે? પરંતુ તે શું હતું તે હું સમજી શક્યો નહીં. તેની ખીજ વધી અને હું ઉદાસીન થવા લાગ્યો.

આ દરમિયાન દિવસો વીતતા ગયા. સમય ચાલ્યો. બાળક મોટો થયો. તેની પોતાની દુનિયા તૈયાર થવા લાગી. 10મું ક્યારે આવ્યું અને ક્યારે ગયું તેની પણ ખબર ન પડી. ત્યાં સુધીમાં બંને બેતાલીસના થઈ ગયા. બેંકમાં શૂન્ય વધતું જ રહ્યું.

 

એકાંતની એક ક્ષણમાં, મને વીતેલા દિવસો યાદ આવ્યા અને તક ઝડપીને તેણીને કહ્યું, "અરે, અહીં આવો, મારી નજીક બેસો. ચાલો હાથ પકડીને ક્યાંક બહાર ફરવા જઈએ."

 

તેણે મારી સામે વિચિત્ર નજરોથી જોયું અને કહ્યું, "તમે કંઈપણ વિચારી શકો છો, અહીં ઘણું કામ પડ્યું છે, તમે ગમેતેમ વિચિત્ર વિચારી રહ્યા છો."

 

તેણીએ તેના પલ્લુને તેની કમરમાં  ખોસી અને નીકળી ગઈ. પછી પિસ્તાલીસ વર્ષની ઉંમર આવી, મારી આંખો પર ચશ્મા લગાવા આવ્યા, વાળ કલર છોડવા લાગ્યા, મનમાં વસ્તુઓ ગૂંચવા લાગી.

એક તરફ દીકરો કોલેજમાં હતો, તો બીજી તરફ બેંકમાં શૂન્ય વધી રહ્યા હતા. ટૂંક સમયમાં જ તેની કોલેજ પૂરી થઈ ગઈ. તે પોતાના પગ પર ઊભો રહ્યો. તેની પાંખો ફેલાઈ અને તે વિદેશમાં ઉડી ગયો.

તેના વાળનો કાળો રંગ પણ ઉડવા લાગ્યો. ક્યારેક મારું મગજ પણ મારો સાથ છોડવા લાગ્યું. તેને ચશ્મા લાગી ગયા. હું પોતે જ વૃદ્ધ થઈ ગયો. તે પણ વૃદ્ધ દેખાવા લાગી.

બંને પંચાવનથી સાઠ થવા લાગ્યા. બેંકમાં  શૂન્યના સમાચાર નથી. બહાર જવાના કાર્યક્રમો બંધ થવા લાગ્યા.

 

હવે ગોળીઓ અને દવાઓ લેવાના દિવસો અને સમય નિશ્ચિત થઈ ગયા છે. બાળકો મોટા થશે ત્યારે સાથે રહીશું એવા વિચારથી ખરીદેલું ઘર હવે બોજ જેવું લાગે છે. બાકીના દિવસો બાળકો ક્યારે પાછા આવશે એ વિચારમાં પસાર થવા લાગ્યા.

એક દિવસ હું સોફા પર બેસી ઠંડા પવનની મજા માણી રહ્યો હતો. તે દીવો કરતી હતી. એટલામાં જ ફોન રણક્યો. ઝડપથી ફોન ઉપાડ્યો. બીજી બાજુ દીકરો હતો. એણે કહ્યું કે તેણે લગ્ન કર્યા છે અને હવે તે વિદેશમાં રહેશે.

તેણે એમ પણ કહ્યું કે પિતાજી, તમારી બેંકમાં જે રૂપિયા છે એ કોઈ વૃદ્ધાશ્રમને આપો. અને તમે પણ ત્યાં જ રહો. થોડી વધુ ઔપચારિક વાતો કહીને દીકરાએ ફોન મૂકી દીધો.

 

હું આવીને ફરી સોફા પર બેઠો. તેના દીવાબત્તી પણ પૂરી થવામાં હતી. મેં તેને બોલાવ્યું, "ચાલો હાથ પકડીને આજે ફરી વાત કરીએ."

તેને તરત જ કહ્યું, "હું હમણાં જ આવી." હું માની શકતો ન હતો. ચહેરો ખુશીથી ચમકી ગયો. આંખોમાંથી આંસુ પડવા લાગ્યા અને ગાલ ભીના થઈ ગયા. અચાનક મારી આંખોની ચમક ઝાંખી પડી અને હું સુસ્ત બની ગયો. કાયમ !!

તેણે બાકીની પૂજા કરી અને મારી પાસે આવીને બેઠી,અને કહ્યું:- "બોલો, શું કહેતા હતા?"

પણ હું કશું બોલ્યો નહિ. તેણે મારા શરીરને સ્પર્શ કર્યો. શરીર સાવ ઠંડુ પડી ગયું હતું. હું તેની સામે તાકી રહ્યો હતો.

તે એક ક્ષણ માટે શૂન્ય બની ગઈ.

 

" શુ કરવુ ? "

 

તેને કંઈ સમજાયું નહીં. પરંતુ એક-બે મિનિટમાં તે હોશમાં આવી ગઈ. ધીમેથી ઉભી થઈ અને પૂજા ઘરમાં ગઈ. એક અગરબત્તી ભગવાનને પ્રગટાવી પ્રણામ કર્યા. અને ફરી આવીને સોફા પર બેસી ગઈ.

તેણે મારો ઠંડા હાથ પોતાના હાથમાં લીધો અને કહ્યું

"ચાલ, તમારે ક્યાં જવું છે? તમારે શું વાત કરવી છે?" કહો !!

આટલું કહીને તેની આંખો ભરાઈ આવી.

તે મારી સામે તાકી રહી. આંખોમાંથી આંસુની ધારા વહી રહી હતી. મારું માથું તેના ખભા પર પડ્યું. ઠંડો પવન હજુ પણ ફૂંકાઈ રહ્યો હતો.

શું આ જ જિંદગી છે?

‘તમારું જીવન તમારી રીતે જીવો’

ગૃહસ્થીનો પાયો નબળો પડી રહ્યો છે આજના નવા જમાનામાં એ મજબૂત કરવાની ખુબ જ જરૂર છે એક વ્યવહારુ અને સારું જીવન જીવવા માટે.